دگر گویم علامتها در این باب
که تا باشد نشانی بهر اصحاب

زخوردنها تو را تا هست لذت
بتن باشد هنوز آن رأس شهوت

ز تقلیل ار که هم بی‌اضطرابست
مشو غافل که این ثعبان بخوابست

کند بعد از ریاضتها رجوع او
جهان را لقمه سازد ز جوع او

مکن یکجو بتقلیل اعتمادی
مگر باشد برون از هر مرادی

بود نیک ار نیابد بعد تقلیل
بمیل و مدعایی هیچ تبدیل

اگر باشد مراد و مدعایش
از آن تقلیل افزوده هوایش

مهی کم خورده تا عمری خورد بیش
نه عبدالبطن مرتاض است و درویش

نگیرد خود بعمری مرد سالک
ز نعمتهای افزون غیر اندک

دهد باقی بایتام و مساکین
نخواد هیچ هم پاداش و تحسین

بود عادت بوقت لایموتش
جوی هرگز نیفزاید بقوتش