سر خشم و غصب ببریده کی شد
بوقتی کت امید از خلق طی شد

چو خشمت از خلاف هر مراد است
امید ارشد مرادت هم بیاد است

امیدار شد دگر چون و چرا نیست
کجا باشد غضب چون مدعا نیست

زد ار است لگد ناری غضب هیچ
نداری چون امید از وی ادب هیچ

بشیئی تا هنوز امید و چشم است
بجای رأس غضب باقی و خشم است

مشو ایمن که هست افسرده مارت
بجنبش تیره سازد روزگارت

بدم از حلم گر جنبد فسونش
بکش چون شد زبون در بحر خونش

ز جا مگذار تا جنبد دگر بار
توقع یعنی از مخلوق بردار

خلایق را بجا هل باش تنها
که تنها را غضب نبود به تنها

میان خلق باش و منفرد باش
چو گشتی منفرد با کیست پرخاش

اگر وقتی خورد پایت بسنگی
نداری از چه با آن سنگ جنگی

خلایق را مدان جز سنگ و چوبی
که تا آئی بخشم از زشت و خوبی

از آن صوفی بچیزی نیست خشمش
که ناید جز خدا چیزی بچشمش