بود هو اعتبار از ذات حضرت
ز حیث اختفا و فقد غیبت

از آن وضع نفس مانند هوشد
که روح اندر تن از پیوند هوشد

تو را هستی دلیل تام ذات است
نفس هم دمبدم پیغام ذاتست

ز نام خود فرستد بر تو پیغام
که یادآور ز جود صاحب اکرام

تصور کن تو کی ذی روح بودی
کجا بودت نمودی یا که بودی

تو را حق در وجود آورد و شئی کرد
بهار این گلشنت را بعد دی کرد

غنای حق و فقر خود بیاد آر
ز نام هو که دارد در تو تکرار

ودیعه هستی است این داری ار هوش
کجا آدم کند ایندم فراموش

غرض هو رتبه غیب‌الغیوبست
نفس نقش وی از بهر وجوبست