بار دگر خادمه باوفا
رفت به نزد بت فرخ لقا

بود شبی آن صنم گلعذار
تازه و خرم چو گل نوبهار

عیش و جوانی و طرب در سرش
مجلس آراسته اندر خورش

چنگ نوازان و نی اندر قدح
مجلسیان گشته ازو پر فرح

آن بت عیار شده نیم مست
خادمه در خدمت و شمعی به دست

آن صنم القصه بشد سوی باغ
خادمه در پیش و به دستش چراغ

باز جوان راه سخن درج کرد
نقد سخن را به محل خرج کرد

هیچ جوابی نشنید از نگار
خادمه شد باز ازین غم فگار