هوش مصنوعی: این شعر از مولانا یا یکی از شاعران صوفی‌مسلک است که در آن از ساقی و باده به عنوان استعاره‌هایی برای عشق الهی و معنویت استفاده شده است. شاعر از ساقی می‌خواهد که شراب بیاورد تا غم را از دل پیر و جوان بزداید و نشاط آورد. در ادامه، باده به عنوان نمادی از عشق به خدا و پیامبر و امام علی (حیدر) معرفی می‌شود. شاعر تأکید می‌کند که تنها کسانی که به عشق الهی زنده‌اند، واقعاً زنده محسوب می‌شوند و دیگران مرده‌اند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از واژه‌هایی مانند «باده» و «شراب» نیاز به توضیح استعاری دارد تا سوءتفاهم نشود.

شمارهٔ ۶۷ - مینای عشق

ساقی سیمین عذار، خیز و صراحی بیار
از دو سه جام شراب، ریز به جامم شرار

باده برد زنگ غم، از دل پیر و جوان
خاصه به فصل بهار، خاصه ز دست نگار

باده غم از دل برد، باده نشاط آورد
باده کند مرده را زنده دل و هوشیار

مرده دل است آنکه نیست زنده به مینای عشق
زنده دل مرده را زنده مخوان زینهار

از می عشق حبیب، هر که دلش زنده نیست
مردهٔ صرفش شمار، رو به مزارش به زار

مقصد از این باده چیست؟ ساقی این باده کیست؟
گر تو ندانی بدان، گوش به حرفم بدار

مقصد از این باده است حب خدا و رسول
ساقی این باده است حیدر دلدل سوار

«ترکی» از این باده به هست تو را گر سراغ
خیز و بیاور بده، خیز و بیا و بیار
وزن: مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن (منسرح مطوی مکشوف)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۶ - مرغ موسیقار
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۸ - راه نجات
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.