ای جمالت! زماه تابان به
لب لعلت، ز آب حیوان به

بوی زلفت ز بوی گل خوشتر
خط سبزت ز برگ ریحان به

نیست نخلی چو سرو در بستان
نخل قدت ز سرو بستان به

در دندان صاف رخشانت
از لطافت ز در عمان به

گر چه جان بهتر است از همه چیز
لیک هستی مرا تو از جان به

زهر هجر توام به از تریاق
درد عشق توام ز درمان به

نعمت فقر و گنج درویشی
پیش «ترکی» ز گنج شایان به

«ترکیا» گر هزار دستانی
ور شوی از هزاردستان به

شعر گفتن بود کمال، ولی
نیست چیزی ز حفظ قرآن به