تا دلم گشته مخزن اسرار
پرزیار است خالی از اغیار

دائم اندر دوائر ملکوت
جان بود مرکز و دلم پرگار

خوردم آبی ز چشمه عشقش
گشتم از نخل عمر برخوردار

نور رویش بدیده می بینم
دمبدم در تجلی انوار

صبحدم این ندا بگوش دلم
آمد از نزد ایزد غفار

که خودم ناصر و خودم منصور
خود اناالحق همیزنم بردار

همچو نور علی درآدر دیر
تا شوی واقف از بت و زنار