ای جلالت گشته مرآت جمال
وی جمال تو عیان اندر جلال

آفتابی چون جمالت لم یزل
خود نتابید از سپهر لایزال

زآتش شمع دل افروز رخت
سوخته پروانه سانم پر و بال

در ثنای شکرستان لبت
طوطی طبعم شده شیرین مقال

ساکنان کوی عشقت را بس است
کثرت و وحدت برویت خط و خال

ساقیم مست است و میریزد بجام
عاشقانرا می ز مینای وصال

از دل و جان کیست جز نور علی
محترم اندر حریم ذوالجلال