روی بهر چه هر دم سوی گلشن
بیا گلهای اشگم بین بدامن

دلم کائینه نور تجلی است
مدام از عکس رویت هست روشن

ز سروت کی کند دل قمری جان
که طوق بندگی دارد بگردن

چه حد خورشید تابان را که آید
بطرف کعبه کویت ز روزن

تو آنشاهی که جبریل امین را
در خلوت سرایت گشته مأمن

نبودش آن تزین عرش اعظم
ز نعلینت نمیشد گر مزین

بجز نور رخت در کعبه و دیر
نجوید دیده شیخ و برهمن

تو جان عالمی عالم تن تو
کجا بیجان حیاتی هست بر تن

فلک گر باردم از کین بسر تیغ
بود مهر توام در بر چو جوشن

ز گفتارت که برهانیست قاطع
حدیث کاف و نون گشته مبرهن

ز رخسارت که مرآت الهیست
شده نور علی ما را مبین