هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر با استفاده از تصاویر طبیعی مانند سرو، تیر، بلبل و قمری، احساسات خود را نسبت به معشوق بیان می‌کند. او معشوق را با زیبایی‌های طبیعت مقایسه می‌کند و عشق خود را به او ابراز می‌دارد.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم عاشقانه و استعاره‌های شعری است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، درک عمیق‌تر این شعر نیاز به آشنایی با ادبیات و شعر کلاسیک دارد.
شمارهٔ ۳۶
هر سرو سهی که بر لب جوست
شرمنده سرو قامت اوست
تیر نگهش بسینه سحر
گنجیست و مرا طلسم جادوست
روی دل هر کسی بیاری است
روی دل من بدان پریروست
بلبل بر گل بصد ترانه
آشفته رنگ و واله اوست
قمری بپای شمع بر باد
جان داد و بسوخت کاتشین خوست
نور از لب شکرین آن یار
پیوسته چو طوطی سخنگوست
شرمنده سرو قامت اوست
تیر نگهش بسینه سحر
گنجیست و مرا طلسم جادوست
روی دل هر کسی بیاری است
روی دل من بدان پریروست
بلبل بر گل بصد ترانه
آشفته رنگ و واله اوست
قمری بپای شمع بر باد
جان داد و بسوخت کاتشین خوست
نور از لب شکرین آن یار
پیوسته چو طوطی سخنگوست
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
