هر سحر کز آن دو چشم جادوست
صد معجزه با کرشمه با اوست

کی ماه ز طلعت تو تابان
کی سرو ز قامت تو دلجوست

چشم سیهت بسرمه سائی
رشک دو هزار چشم جادوست

عالم شود ار ز اشک من آب
غم نیست تراکه آتشت خوست

نه پوست شناسم و نه مغزی
تا عشق تو مغز گشت و من پوست

شب تا سحرم کبوتر دل
بر بام و درت بذکر یاهوست

گر گوهر نظم نور بینی
گوئی بیقین در سخنگوست