منم که با مژه تر کنم گهر سوراخ
توئی که کرده ز تیر غمم جگر سوراخ

ز بسکه چشم ببام و درت نهادم شد
ز کاوش مژه ام جمله بام و در سوراخ

بیاکه ناوک آهم دل فلک هر شب
جدا ز ماه رخت کرده تا سحر سوراخ

تو رفتی و ز قفای تو هر قدم کردم
زمین خشک بخوناب چشم تر سوراخ

عجب مدار که نور از ضمیر چون خورشید
کند بناوک حسرت دل قمر سوراخ