نخستین دم که عالم آفریدند
پی ایجاد آدم آفریدند

بود تا هیکل او را حمایل
در اسمااسم اعظم آفریدند

برخ گنج مسما را ز اسماء
طلسمی سخت محکم آفریدند

بحرز جان ز روی آن نگارم
عجب نقشی معظم آفریدند

ز وصل او دلم را شاد کردند
ز هجرش مسکن غم آفریدند

زند تا گودی دلها را بچوگان
برویش زلف پرخم آفریدند

لبش دیدند بر احیای اموات
مسیحا را ز مریم آفریدند

سلیمان را ز لعل آن پریروی
نگین نقش و خاتم آفریدند

لبم از تشنگی چون خشک دیدند
از آنرو دیده پرنم آفریدند

منال ای نور پیش یار زاغیار
که گل با خار توام آفریدند