بیا ای از رخت چشم بدان دور
مکن از خویش نیکان را تو مهجور

کنون کز ساغر عشرت شدی مست
چنین ما را بغم مگذار مخمور

ز رویت چشم هرگز برنداریم
که ما را در نظر هستی تو منظور

توان مستور مهرت داشت در دل
اگر ماندی می اندر شیشه مستور

مرا مستی ز لعل و چشم ساقیست
نه از جام بلور و آب انگور

دلی دیگر نمی بینم در این شهر
که نبود از غم هجر تو مسرور

ز رویت تافته تا نور نوری
تجلی زار گشته عالم از نور