هوش مصنوعی:
متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر از احساسات خود نسبت به معشوق سخن می‌گوید و از زیبایی‌های او مانند موهای مجعد و گل سرخ روی سینه یاد می‌کند. شاعر ابراز می‌کند که معشوق مانند ماه است و او عاشقانه به او می‌نگرد و ادعای عشقش را تکرار می‌کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عاشقانه و احساسی است که درک و ارتباط با آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های شاعرانه ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد.
شمارهٔ ۱۹۰
سَرْره بشسّی، زلف کنّه کینه کینه
سرخه گلْ بوارسّه، میونِ سینهْ
تو مه سورهْ داریُ و من ته مَمینهْ
بروُ دَ پیچمْ، که (مه) مدّعا هَمینهْ
سرخه گلْ بوارسّه، میونِ سینهْ
تو مه سورهْ داریُ و من ته مَمینهْ
بروُ دَ پیچمْ، که (مه) مدّعا هَمینهْ
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۹۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
