هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و عرفانی از امیر گنه بیانگر احساسات شاعر نسبت به معشوقه یا یار خود است. او یار را به ماه و خورشید تشبیه می‌کند که جهان را نورانی می‌کند. شاعر از عشق و نور معشوق سخن می‌گوید که دشت، صحرا و کوه را منور کرده است.
رده سنی:
15+
محتوا شامل مفاهیم عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، درک عمیق‌تر از تشبیهات و استعاره‌های شعر نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
شمارهٔ ۱۸
امیر گنه: مه یار به منه کش دوره
کی بو که خشْ هاده‌ام من ته دْ روره
چون قرصِ قَمرْ، ایزد بساته روره
یا چه بَیْضه‌یِ شمسهْ سراسرْ نُورُه
شب‌ها به عالمْ دلبر بتٰاوُس نوره
منوّرْ بکردْ دَشْت و صحرا و کوه ره
کی بو که خشْ هاده‌ام من ته دْ روره
چون قرصِ قَمرْ، ایزد بساته روره
یا چه بَیْضه‌یِ شمسهْ سراسرْ نُورُه
شب‌ها به عالمْ دلبر بتٰاوُس نوره
منوّرْ بکردْ دَشْت و صحرا و کوه ره
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
