هوش مصنوعی:
متن بالا بیانگر درد و رنج عاشقانه‌ای است که گوینده از فراق و بی‌توجهی معشوق متحمل می‌شود. او از بی‌طاقتی دلش می‌گوید و از معشوق می‌پرسد که آیا او نیز این درد را درک می‌کند یا خیر. همچنین، گوینده به این موضوع اشاره دارد که غم و اندوه، روز و شب او را فرا گرفته و کسی را ندارد که دردش را درک کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عاشقانه‌ای است که با درد و رنج همراه است و ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از زبان و اصطلاحات قدیمی ممکن است برای نوجوانان جوان دشوار باشد.
شمارهٔ ۲۲
امیر گنه: مه وَرْ کِیَهْ روز و شوبی؟
اَندی وَرْنه دلْ ره که طاقتْ نَوُویی
دوستْ که مردمِ سخنْ جه مهرْ بشویی (بئیری)؟
وی چُونّهْ که مه سُوته دلْ ره چی رویی
دوستْ کونه که غَمْ بَخرهْ روز و شُوبی
کَسْ ندارْمه مه دردْصانعْ ره بئویی
اَندی وَرْنه دلْ ره که طاقتْ نَوُویی
دوستْ که مردمِ سخنْ جه مهرْ بشویی (بئیری)؟
وی چُونّهْ که مه سُوته دلْ ره چی رویی
دوستْ کونه که غَمْ بَخرهْ روز و شُوبی
کَسْ ندارْمه مه دردْصانعْ ره بئویی
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
