هوش مصنوعی: این متن شعری است که از زبان یک شخصیت عاشق و رنجور سخن می‌گوید. او از درد عشق و جدایی می‌نالد و از معشوق خود با توصیف‌های زیبا مانند «پوستین سمور» و «عاج گردن» یاد می‌کند. در پایان، امیر خطاب به معشوق می‌گوید که تا روز محشر این درد ادامه خواهد داشت و آسمان و زمین شاهد این درد هستند. همچنین از حوربویان و شربت لودن نوشیدن یاد می‌شود که احتمالاً اشاره‌ای به بهشت و نعمات آن دارد.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و ادبی است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین استفاده از واژگان کهن و سبک کلاسیک شعر نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

شمارهٔ ۶۲

آزیرٰمِهْ تنه یٰاسِهْ، رَنجُورُ و بی‌هوشْ
ایلاچَشْ به گردْ اِشمِّهْ ته بُناگُوشْ

پُوستین سَمورْ، عاجِهْ گَرْدِنْ هینی دُوشْ
حَیروُنْمِهْ سَمورْ زنده نَووُنه ته دُوشْ

امیر گِنِهْ: تا (دا) مَحْشَرْ برآوری جُوشْ
اینْ ارض وُ سمٰا مِهْ دَرْدْرِهْ گُوشْ کِنِهْ گُوشْ

حورْبُوئِنْ مِرِهْ شَربِتِ لُودِئنْ نوشْ
اوُن مَحَلّْ تنه نازرِهْ کَشِمْ به شِهْ دُوشْ
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.