هوش مصنوعی: شاعر در این متن از دردها و غم‌های خود می‌گوید و بیان می‌کند که تنها راه تسکین این دردها، گفت‌وگو با دوست است. او احساس تنهایی و بی‌پناهی می‌کند و از نبود همدردی و همراهی شکایت دارد.
رده سنی: 15+ متن حاوی مضامین عاطفی و احساسی عمیق مانند غم، تنهایی و درد دل است که درک آن برای کودکان دشوار بوده و بیشتر مناسب نوجوانان و بزرگسالان است که توانایی درک و همذات‌پنداری با این مفاهیم را دارند.

شمارهٔ ۱۱۳

استادْ بنهْ روزْ که من تَنْ ره گلْ گیتنْ
کَمْ آمُو اُویِ غَمْ ره سَرْچشمه ریتنْ

اندی تومْ که اُویِ مرغْ ره تَلهْ گیتنْ
خارجْ نییه بی‌سوز و گدازْ دپیتنْ

نه باسْ اندی بُو که وَرنهْ مه مسکین تَنْ
به ته درد و غمْ جا نمونسّهْ مه تَنْ

لازمْ بَییهْ با دوستْ غمْ و درد ره گوتنْ
غَرْبالهْ منه زیله نَشئهْ دُوتنْ
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.