هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که در آن شاعر به ستایش معشوق می‌پردازد و از زیبایی‌های او سخن می‌گوید. در این شعر، معشوق با عناصر طبیعی مانند ماه، خورشید، گل و دریا مقایسه شده و به او صفات الهی نسبت داده می‌شود.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد.
شمارهٔ ۱۲۶
خشْ بساته ته چیره ره داورهو
کم نکرده ته خوبی ره یک سر مو
ملائکْ به سیرْاِننه ته سر کو
ز خشْ سیر و صفا و صلواته ته کو
سَرْمَسّ و سؤالْ مشک و ابرو، مَهِ نو
چشْ نرگس و رُو شمسِ جهانْ تویی تو
ونی الف و هر دِلو کان لؤلؤ
دِهون غنچهْ رهْ مُونّهْ که سَرْ وا کردْ بو
کم نکرده ته خوبی ره یک سر مو
ملائکْ به سیرْاِننه ته سر کو
ز خشْ سیر و صفا و صلواته ته کو
سَرْمَسّ و سؤالْ مشک و ابرو، مَهِ نو
چشْ نرگس و رُو شمسِ جهانْ تویی تو
ونی الف و هر دِلو کان لؤلؤ
دِهون غنچهْ رهْ مُونّهْ که سَرْ وا کردْ بو
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
