هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از تضاد بین آتش و برف، ماه و خورشید، و عناصر طبیعی دیگر برای بیان احساسات پیچیده و حیرت خود استفاده می‌کند. او از زیبایی‌های طبیعت مانند گل‌گون، یاسمین، و سنبل برای توصیف حالات درونی خود بهره می‌برد و سوالاتی را دربارهٔ چگونگی همزیستی این عناصر متضاد مطرح می‌کند.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم شاعرانه و نمادین است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از عناصر طبیعت و تضادهای موجود در آن نیاز به درک عمیق‌تری از احساسات و زیبایی‌شناسی دارد که معمولاً در نوجوانان و بزرگسالان توسعه یافته‌تر است.
شمارهٔ ۱۳۹
کی دیه ورف سر گُل‌گون آتش بوئه؟
وَشِهْ آتش و ورف بوئه، او نووئه؟!
خط ره بنما، چیره ته ماه نوئه
حیرونمه که ربحون به تش چون بروئه؟!
عجب نووئه، مشک به ختا کس گوئه
ته یاسمین دلک ره هچّی نشوئه؟!
یا تازه گله باغ ره ونوشه روئه!
حیرونمه که سنبل به تش چون بروئه؟!
وَشِهْ آتش و ورف بوئه، او نووئه؟!
خط ره بنما، چیره ته ماه نوئه
حیرونمه که ربحون به تش چون بروئه؟!
عجب نووئه، مشک به ختا کس گوئه
ته یاسمین دلک ره هچّی نشوئه؟!
یا تازه گله باغ ره ونوشه روئه!
حیرونمه که سنبل به تش چون بروئه؟!
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۴۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
