هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از عناصر طبیعت و تصاویر شاعرانه مانند ابر، ماه، آهو و کوه استفاده می‌کند تا احساساتی مانند غم، دوری و بی‌قراری را بیان کند. همچنین به مفاهیمی مانند جنگ و سفر اشاره دارد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق شاعرانه و اشاره‌های غیرمستقیم به موضوعاتی مانند جنگ و رنج است که درک آن‌ها ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
شمارهٔ ۱۶۱
جایِ دْوَرقْ، مشکِ تتار بئیته
یا مه آههْ که گلْ رهْ غبٰارْ بئیته
زَنگیْ وَچهْ گُونْ، غافلهْ بارْ بئیته
زُحلْ سَرِ قَمرْ خشْ قرارْ بئیته
ته برفهْ کمُونْ که دیمْ کنارْ بئیته
یا آهوئه ملکِ زنگبارْ بئیته
پشتْ کردْ اُونْ دْکوهْ، ابرِ بهارْ بئیته
سیو کَمنْ به گردنْ قرارْ بئیته
یا مه آههْ که گلْ رهْ غبٰارْ بئیته
زَنگیْ وَچهْ گُونْ، غافلهْ بارْ بئیته
زُحلْ سَرِ قَمرْ خشْ قرارْ بئیته
ته برفهْ کمُونْ که دیمْ کنارْ بئیته
یا آهوئه ملکِ زنگبارْ بئیته
پشتْ کردْ اُونْ دْکوهْ، ابرِ بهارْ بئیته
سیو کَمنْ به گردنْ قرارْ بئیته
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۶۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۶۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
