هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و تغزلی است که در آن شاعر از عشق و زیبایی معشوق سخن می‌گوید. او از زلف معشوق که مانند مار است و چشمانی شاهین‌گونه یاد می‌کند و احساسات خود را با تصاویر طبیعی مانند آهو و شیر بیان می‌دارد. همچنین، شاعر به مهرورزی و دل‌بستگی اشاره می‌کند.
رده سنی: 15+ این متن دارای مضامین عاشقانه و احساسی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده‌تر، آن را برای مخاطبان با درک ادبی بالاتر مناسب می‌سازد.

شمارهٔ ۱۶۷

ته گرگرِ سینه که چه خارچیه
ته شاهینهْ چشْ مه کُشتنْ غَنیّهْ

آهووره، دْ شیروَچه ته کمینه
منْ عاشِقِ اُونْ زلفمهْ که مار کمینهْ

مرهْ گننهْ ته یارْ سیو هندینهْ
اَرْ سیو نیهْ زلفْ، مشکْ ره کارْدنینه

اسٰا مَرْدم مهرورزی دلْ نینه
سَرْ دارْمه دمّهْ راهِ سیو، همینه
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۶۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۶۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.