هوش مصنوعی:
این شعر از امیر گنه بیانگر عشق و علاقه‌ای عمیق و پرشور است. شاعر از معشوقه خود به عنوان پری یاد می‌کند که دیوها را به جنون می‌کشاند. او از معشوقه می‌خواهد که کاری نکند که دلش را برنجاند، بلکه کاری کند که دوستش به او نزدیک‌تر شود. شعر تأکید دارد که دیو نمی‌تواند با پری رابطه‌ای داشته باشد، چرا که این کار نادرست است.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عاشقانه و نمادین است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامفهوم یا نامناسب باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌هایی مانند 'دیو' و 'پری' ممکن است نیاز به درک ادبی بیشتری داشته باشد.
شمارهٔ ۱۷۱
ایْ مَستهْ که دیمْ ره دَرْ اینگو دریچه
هزارْعاشقِ خُونْ به اُونجه، دریجه
امیر گنه: مه سرخهْ گِلْ دَستیجهْ!
دیوْ ره نَرْسهْ سودا کنهْ پری جهْ
کاری نَکنْ که دلْ به ته جٰا برَنجهْ
کاری‌ها کنْ که دُوستْ به ته جا بغَنْجهْ
تو اُونْ پَری‌یی که دیوْ ته جه وریجهْ
روا نیهْ دیوْ سودا کنهْ پری جه
هزارْعاشقِ خُونْ به اُونجه، دریجه
امیر گنه: مه سرخهْ گِلْ دَستیجهْ!
دیوْ ره نَرْسهْ سودا کنهْ پری جهْ
کاری نَکنْ که دلْ به ته جٰا برَنجهْ
کاری‌ها کنْ که دُوستْ به ته جا بغَنْجهْ
تو اُونْ پَری‌یی که دیوْ ته جه وریجهْ
روا نیهْ دیوْ سودا کنهْ پری جه
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
