اونوخت که خدا بساته،‌ای بساط ته
گِل هَشْت بهشتْ ره اُورده اُوی حیٰات ته

فرشته به عَرْش کنّهْ همینْ دعاته:
یاربْ! نَرْسهْ مَسْته چشْ‌ره خطاته

ته ذَرّه خوبی اگرْبه عالمْ پاته
نَویّمهْ به عالمْ بُو یکی همتا ته

زُلَیْخا و یوسفْ بنده و آقاته
منْ کیمهْ که شه جانْ ره کنمْ فدا ته

چی خارْببه روزْ که گشت کردمهْ هَمپاته
نثارْ کردمهْ زلفْ ره پچاپچاته

بُورْدمهْ دَ چینمْ نَرد وُ شَطرنجْ براته
هلاگنی هچینْ که تنه شاهْ ماته

همیشه گتی بُومّه دَردِ دوٰاته
جانْ دارْمهْ یکی، شَمّهْ ورهْ به پاته

امیرْ بَوّهْ پابَندِ دَرْدُ و دواته
ای کجْ‌نظرْ، مه ذیله بَسُوته واته

«امیر پازواری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir