هوش مصنوعی:
شاعر از معشوق خود می‌خواهد که به او وفا کند، نیازش را برآورده سازد و حتی اگر می‌خواهد به او جفا کند. او از معشوق می‌خواهد که رنج و دردش را تسکین دهد و در نهایت از او می‌خواهد که راه بی‌رحمی را رها کند، زیرا در عشق به او گرفتار شده است.
رده سنی:
16+
متن حاوی مفاهیم عمیق عاطفی و احساسی مانند عشق، رنج، جفا و وفاداری است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ عاطفی و تجربه زندگی دارد. این مفاهیم ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد یا برای آن‌ها مناسب نباشد.
غزل شمارهٔ ۲۴۳
به عمری آخرم روزی وفا کن
به بوسی حاجتم روزی روا کن
جفا کن با من آری تا توانی
تو همچون روزگار آری جفا کن
به رنجم از تو رنجم را شفا باش
به دردم از تو دردم را دوا کن
چو در عشق تو سخت افتاد کارم
تونیز این راه بی‌رحمی رها کن
به بوسی حاجتم روزی روا کن
جفا کن با من آری تا توانی
تو همچون روزگار آری جفا کن
به رنجم از تو رنجم را شفا باش
به دردم از تو دردم را دوا کن
چو در عشق تو سخت افتاد کارم
تونیز این راه بی‌رحمی رها کن
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
