گلت بنده گردید و شمشاد نیز
غلام تو شد سرو آزاد نیز

که صد رحمت ایزدی بر رخت
هزار آفرین بر لبت باد نیز

ز مهر تو بگریست چشمم به خون
ز عشقت به نالم به فریاد نیز

چو دیدی که چشم تو آبم ببرد
کنون می‌دهی زلف را باد نیز

نباشد ترا بعد ازین برگ من
که بیخم بکندی و بنیاد نیز

به لطف و نوازش بده داد ما
که جور تو دیدیم و بیداد نیز

نه مثل تو آمد ز پشت پدر
نه مانندت از مادری زاد نیز

پریر از لبت بوسه‌ای خواستیم
نداد آن و دشنامها داد نیز

نبود اوحدی را توقع ز تو
که او را کنی در جهان یاد نیز

«اوحدی مراغه‌ای»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir