جهد بکن تا که به جایی رسی
درد بکش، تا به دوایی رسی

بر سر آن کوچه بسی برگهاست
خیز و برو، تا به نوایی رسی

پیرهنی چاک نکردی به عشق
کی ز بر او به قبایی رسی؟

تا نشوی فارغ و یکتا، کجا
از سر آن زلف بتایی رسی؟

بس که به بوسی تو زمینش ز دور
تا که به بوسیدن پایی رسی

گر تو درآیی ز پی کاروان
زود به آواز درایی رسی

از صف دل دور مشو، زانکه تو
هم ز دل خود به صفایی رسی

ای که به مخلوق چنین غره‌ای
خود چه کنی؟ گربه خدایی رسی

خواجه ترا چون ز غلامان شمرد
گر نگریزی به بهایی رسی

یوسف خود را بتوانی ربود
گر به چنین گرگ‌ربایی رسی

اوحدیا، سایه ز ما برمگیر
گر به چنین ظل همایی رسی

«اوحدی مراغه‌ای»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir