شرم دار، ای پدر، ز فرزندان
ناپسندیده هیچ مپسند آن

با پسر قول زشت و فحش مگوی
تا نگردد لئیم و فاحشه گوی

تو بدارش به گفتها آزرم
تا بدارد ز کرده‌های تو شرم

بچهٔ خویش را به ناز مدار
نظرش هم ز کار باز مدار

چون به خواری برآید و سختی
نکشد محنت و زبون بختی

کارش آموز، تا شود بنده
جور کن، تا شود سر افگنده

مدهش دل، که پهلوان گردد
تو شوی پیر و او جوان گردد

گر کمانش خری، چو تیر شود
ور کمر یافت، خود اسیر شود

ننشیند، سفر کند ز برت
بگدازد ز هجر خود جگرت

هر دم آید به روی او خطری
هر زمان آورند ازو خبری

مادر از اشتیاق او میرد
پدر اندر فراق او میرد

چون هوس کرد پنجه و کشتیش
گر اجازت دهی همی کشتیش

یا به جنگیش برند و سر بدهد
یا شود دزد مال و زر بنهد

گر چه فرزند کشتهٔ تو بود
این بلا دست‌رشتهٔ تو بود

«اوحدی مراغه‌ای»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir