هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، ستایشی از معشوق است که با تشبیهات زیبا و تصاویر شاعرانه، عشق و دلدادگی شاعر را بیان می‌کند. شاعر از شیرینی و جذابیت معشوق سخن می‌گوید و خود را اسیر عشق او می‌داند. همچنین، اشاره‌ای به مفاهیم عرفانی مانند ذات و صفات و وفا دارد.
رده سنی: 15+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که درک آن برای کودکان دشوار است. همچنین، استفاده از تشبیهات و اصطلاحات ادبی ممکن است برای گروه‌های سنی پایین نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۵۸

ای که شهد شکربن تو برد آب نبات
خاک خاک کف پای تو شود آب حیات

بشکر خنده ز تنک شکر شورانگیز
تا شکر ریخته‌ئی ریخته‌ئی آب نبات

از دل تنگ شکر شور برآمد روزی
که برآمد ز لب چشمهٔ نوش تو نبات

گر بخونم بخط خویش برات آوردی
نکشم سر ز خطت زانک بوجهست برات

منکه جز آب فراتم نشود دامنگیر
پیش جیحون سرشکم برود آب فرات

آنچنان درصفت ذات تو حیران شده‌ام
که نخواهم که رود جز سخن از ذات و صفات

در وفا چشم ندارم که ثباتت باشد
که توقع نتوان داشتن از عمر ثبات

گر ز کوتی بود این نعمت زیبائی را
روی زیبا بنما یک نظر از وجه زکوة

خواجو از عشق تو چون از سرهستی بگذشت
بوفات آمد و برخاک درت کرد وفات
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.