هوش مصنوعی:
این متن شعری است که به زیبایی‌های خط و نوشتار می‌پردازد و از استعاره‌های مختلف مانند خط سلطان حسن، برات شه خاور، خراج روم، و توقیع ملک دلبری استفاده می‌کند. شاعر با ظرافت از نوشتار به عنوان نمادی از تقدیر و سرنوشت سخن می‌گوید و در نهایت اشاره می‌کند که عیب‌جویی دیگران بی‌فایده است، چرا که همه‌چیز از پیش مقدر شده است.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن برای سنین پایین‌تر دشوار خواهد بود. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و واژگان ادبی قدیمی ممکن است برای مخاطبان جوان نامفهوم باشد.
غزل شمارهٔ ۱۰۴
خطی کز تیره شب برخور نوشتست
چه خطست آن که بس در خور نوشتست
اگر چه در خورست آن خط ولیکن
خطا کردست کان برخور نوشست
خطا گفتم مگر سلطان حسنش
براتی بر شه خاور نوشتست
و گر نی اجری خیل حبش را
خراج روم بر قیصر نوشتست
و یا توقیع ملک دلبری را
مثالی بر مه از عنبر نوشتست
بشیرینی بتم بستست گوئی
بدان افسون که برشکر نوشتست
همه راز نهانم مردم چشم
بیاقوت روان بر زر نوشتست
تو گوئی منشی دیوان تقدیر
مرا این در ازل بر سر نوشتست
بچشم عیب در خواج می‌بینید
چو می‌دانید کاینش سرنوشتست
چه خطست آن که بس در خور نوشتست
اگر چه در خورست آن خط ولیکن
خطا کردست کان برخور نوشست
خطا گفتم مگر سلطان حسنش
براتی بر شه خاور نوشتست
و گر نی اجری خیل حبش را
خراج روم بر قیصر نوشتست
و یا توقیع ملک دلبری را
مثالی بر مه از عنبر نوشتست
بشیرینی بتم بستست گوئی
بدان افسون که برشکر نوشتست
همه راز نهانم مردم چشم
بیاقوت روان بر زر نوشتست
تو گوئی منشی دیوان تقدیر
مرا این در ازل بر سر نوشتست
بچشم عیب در خواج می‌بینید
چو می‌دانید کاینش سرنوشتست
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۰۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۰۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
