هوش مصنوعی:
این شعر از خواجوی کرمانی، عشق و رنج‌های عاشقانه را با تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی بیان می‌کند. شاعر از تشبیهات طبیعت مانند خورشید، زلف، و سنبل برای توصیف معشوق استفاده می‌کند و از فراموشی عهد قدیم و رنج‌های عشق سخن می‌گوید. همچنین، تأثیر عشق بر عقل و جان آدمی را با عباراتی مانند «اله و مدهوش» و «خون خورده‌اند» به تصویر می‌کشد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه، استفاده از استعاره‌های پیچیده و اشارات به رنج‌های عشق ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی عبارات مانند «خون خورده‌اند» ممکن است برای کودکان نامناسب باشد.
غزل شمارهٔ ۳۵۶
خورشید را ز مشک زره پوش کرده‌اند
وانگه بهانه زلف و بنا گوش کرده‌اند
از پردلی دو هندوی کافر نژادشان
با آفتاب دست در آغوش کرده‌اند
در تاب رفته‌اند و برآشفته کز چه روی
تشبیه ما بسنبل مه پوش کرده‌اند
کردند ترک صحبت عهد قدیم را
معلوم می‌شود که فراموش کرده‌اند
هر شب مغنیان ضمیرم ز سوز عشق
برقول بلبلان سحر گوش کرده‌اند
منعم مکن ز باده که ارباب عقل را
از جام عشق واله و مدهوش کرده‌اند
خواجو بنوش دردی عشقش که عاشقان
خون خورده‌اند و نیش جفا نوش کرده‌اند
وانگه بهانه زلف و بنا گوش کرده‌اند
از پردلی دو هندوی کافر نژادشان
با آفتاب دست در آغوش کرده‌اند
در تاب رفته‌اند و برآشفته کز چه روی
تشبیه ما بسنبل مه پوش کرده‌اند
کردند ترک صحبت عهد قدیم را
معلوم می‌شود که فراموش کرده‌اند
هر شب مغنیان ضمیرم ز سوز عشق
برقول بلبلان سحر گوش کرده‌اند
منعم مکن ز باده که ارباب عقل را
از جام عشق واله و مدهوش کرده‌اند
خواجو بنوش دردی عشقش که عاشقان
خون خورده‌اند و نیش جفا نوش کرده‌اند
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۵۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۵۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
