بیار باده که شب ظلمتست و شاهد نور
شراب کوثر و مجلس بهشت و ساقی حور

کمینه خادمهٔ بزمگاه ماست نشاط
کهینه خادم خلوتسرای ماست سرور

معطرست دماغ معاشران ز بخار
معنبرست مشام صبوحیان ز بخور

ببند خادم ایوان در سراچه که ما
بدوست مشتغلیم و ز غیر دوست نفور

ز نور عشق برافروز شمع منظر دل
به حکم آنکه مه از مهر می‌پذیرد نور

دلی که همدم مرغان لن ترانی نیست
کجا بگوش وی آید صفیر طایر طور

مرا ز میکده پرهیز کردن اولیتر
که گفته‌اند بپرهیز به شود رنجور

ولی چنین که منم بیخود از شراب الست
بهوش باز نیایم مگر بروز نشور

ز شکر تو مرا صبر به که شیرینی
طبیب منع کند از طبیعت محرور

ولی ز لعل تو صبرم خلاف امکانست
که می پرست نباشد ز جام باده صبور

فروغ چهره‌ات از تاب طره پنداری
که آفتاب شود طالع از شب دیجور

چه دور باشد ارت ذره ئی نباشد مهر
که ماه چارده دایم ز مهر باشد دور

به روی همنفسی خوش بود نظر ور نی
ز ناظری چه تمتع که نبودش منظور

ز جام عشق تو خواجو چنین که مست افتاد
بروز حشر سر از خاک برکند مخمور

«خواجوی کرمانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir