هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و توصیفی از زیبایی‌های معشوق و طبیعت است. شاعر با استفاده از تصاویر زیبا مانند لعل بدخشان، لاله نعمان، سرو خرامان و... زیبایی‌های معشوق را توصیف می‌کند و توصیه می‌کند که در برابر این زیبایی‌ها، از دیگر چیزها چشم‌پوشی کنیم. همچنین اشاره‌ای به بهشت و ملک سلیمان دارد و در نهایت، شاعر این مکان ویرانه را مناسب خود می‌داند و از کرمان به عنوان خطه‌ای مناسب یاد می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عاشقانه و عرفانی است که درک آن برای سنین پایین‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

غزل شمارهٔ ۵۱۴

با عقیق لب او لعل بدخشان کم گیر
با گل عارض او لالهٔ نعمان کم گیر

سخن سرکشی سرو سهی بیش مگوی
قد یارم نگر و سرو خرامان کم گیر

با وجود لب لعل و خط مشگ آسایش
یاد ظلمت مکن و چشمهٔ حیوان کم گیر

شب تاریک اگرت وصل میسر گردد
با رخش چشمهٔ خورشید درخشان کم گیر

میلت ار جز بتماشای گلستان نکشد
در جمالش نگر و طرف گلستان کم گیر

غمزه‌اش بین و دگر شوخی عبهر کم گوی
خط سبزش نگر و سبزهٔ بستان کم گیر

وصل آن حور پریچهره گرت دست دهد
نام جنت مبر وملک سلیمان کم گیر

گوش بر قول مغنی کن و برطرف چمن
صبحدم نغمهٔ مرغان خوش الحان کم گیر

خواجو این منزل ویرانه به اندازهٔ تست
از اقالیم جهان خطهٔ کرمان کم گیر
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۱۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.