من از آن لحظه که در چشم تو دیدم مستم
کارم از دست برون رفت که گیرد دستم

دیشب آندل که بزنجیر نگه نتوان داشت
بیخود آوردم و در حلقهٔ زلفت بستم

این خیالیست که در گرد سمند تو رسم
زانکه چون خاک بزیر سم اسبت پستم

هر که با زلف گرهگیر تو پیوندی ساخت
ببریدم ز همه خلق و درو پیوستم

من نه امروز بدام تو در افتادم و بس
که گرفتار غم عشق توام تا هستم

تا برفتی نتوانم که شبی تا دم صبح
از دل و دیده درودت ز قفا نفرستم

بیش ازینم هدف تیر ملامت مکنید
که برون رفت عنان از کف و تیر از شستم

گرکنم جامه به خونابه نمازی چه عجب
که ز جان دست بخون دل ساغر شستم

باز خواجو که مرا کوفته خاطر می‌داشت
برگرفتم ز دل سوخته و وارستم

«خواجوی کرمانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir