نگارا، گر چه از ما برشکستی
ز جانت بنده‌ام، هر جا که هستی

ربودی دل ز من، چون رخ نمودی
شکستی پشت من، چون برشکستی

چرا پیوستی، ای جان، با دل من؟
چو آخر دست، از من می‌گسستی

ز نوش لب چو مرهم می‌ندادی
ز نیش لب چرا جانم بخستی؟

ز بهر کشتنم صد حیله کردی
چو خونم ریختی فارغ نشستی

اگر چه یافتی از کشتنم رنج
ز محنت‌های من، باری، برستی

مرا کشتی، به طنز آنگاه گویی:
عراقی، از کف من نیک جستی!

«فخرالدین عراقی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir