هوش مصنوعی:
شاعر در این ابیات به نفس خود خطاب می‌کند و از تباهی و ناامیدی سخن می‌گوید. او با لحنی سرزنش‌آمیز از نفس خود می‌خواهد که هرچه می‌خواهد انجام دهد، چرا که امیدش نابود شده است.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، لحن سرزنش‌آمیز و اشاره به ناامیدی می‌تواند برای سنین پایین‌تر سنگین باشد.
رباعی شمارهٔ ۱۲۳
ای نفس خسیس، رو تباهی می‌کن
تا جان خسته است روسیاهی می‌کن
اکنون چو امید من فگندی بر خاک
خاکت به سر است، هر چه خواهی می‌کن
تا جان خسته است روسیاهی می‌کن
اکنون چو امید من فگندی بر خاک
خاکت به سر است، هر چه خواهی می‌کن
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:رباعی شمارهٔ ۱۲۲
گوهر بعدی:رباعی شمارهٔ ۱۲۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
