هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و غزلی است که در آن شاعر به توصیف معشوق و زیبایی‌های او مانند موهایش، پیشانی، لب‌ها و جبین می‌پردازد. شاعر از عشق و سوز دل خود سخن می‌گوید و معشوق را به عناصر طبیعی مانند ماه و گل تشبیه می‌کند. همچنین، او از عاشقان معشوق به عنوان پاکبازان و شاهبازان یاد می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عاشقانه و ادبی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اصطلاحات و تشبیهات به سطحی از بلوغ فکری نیاز دارد تا به درستی درک شود.

مثنوی

عکس هر مویت، ای بت رعنا
در دماغم رگی است از سودا

از وصال قد تو ای دلدار
نیست جز گیسوی تو برخوردار

فرق کردن به چشم سر نتوان
موی فرق تو را، ز موی میان

شد دلم، تا شدم گرفتارت
به طمع طره‌های طرارت

موی زلفت فراز عارض خوش
سوخت ما را، چو موی در آتش

ای ربوده دلم به پیشانی
الحق آن نیز هم به پیشانی

نور ماه است، یا شعاع جبین؟
شمع پروانه سوز؟ یا پروین؟

مانده زان غمزه در شگفتم من
هست بیمار و مست و مردافکن

رخ تو خسته جان تواند دید
چون بدین دیده آن تواند دید؟

لب لعلت، که روح بخش دل است
برگ گل از لطافتش خجل است

عاشقان تو پاکبازانند
صید عشق تو شاهبازانند
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل
گوهر بعدی:حکایت
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.