هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی، غفلت انسان‌ها از ارزش‌های معنوی و الهی را به تصویر می‌کشد. شاعر از فراموشی جود (بخشش)، سجود (عبادت)، نور غیب (حقیقت الهی)، و دیگر مفاهیم متعالی توسط مردم زمانه خود شکایت دارد. او همچنین از فراموشی دوستان و عزیزان و حتی فراموشی سرود (هنر و زیبایی) توسط بلبلان (شاعران و هنرمندان) می‌نالد.
رده سنی:
15+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اجتماعی است که درک آن مستلزم داشتن دانش و تجربه کافی از زندگی و مسائل فلسفی است. همچنین، زبان شعر کمی پیچیده است و برای کودکان قابل درک نخواهد بود.
غزل شمارهٔ ۷۴
این غافلان که جود فراموش کرده‌اند
آرایش وجود فراموش کرده‌اند
آه این چه غفلت است که پیران عهد ما
با قد خم سجود فراموش کرده‌اند
آن نور غیب را که جهان روشن است ازو
از غایت شهود فراموش کرده‌اند
از ما اثر مجوی که رندان پاکباز
عنقاصفت، نمود فراموش کرده‌اند
جانها هوای عالم بالا نمی‌کنند
این شعله‌ها صعود فراموش کرده‌اند
یاد جماعتی ز عزیزان بخیر باد
کز ما به یادبود فراموش کرده‌اند
صائب خمش نشین که درین عهد بلبلان
ز افسردگی سرود فراموش کرده‌اند
آرایش وجود فراموش کرده‌اند
آه این چه غفلت است که پیران عهد ما
با قد خم سجود فراموش کرده‌اند
آن نور غیب را که جهان روشن است ازو
از غایت شهود فراموش کرده‌اند
از ما اثر مجوی که رندان پاکباز
عنقاصفت، نمود فراموش کرده‌اند
جانها هوای عالم بالا نمی‌کنند
این شعله‌ها صعود فراموش کرده‌اند
یاد جماعتی ز عزیزان بخیر باد
کز ما به یادبود فراموش کرده‌اند
صائب خمش نشین که درین عهد بلبلان
ز افسردگی سرود فراموش کرده‌اند
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۵
