۳۴۵ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۰۹

از روی نرم، سرزنش خار می‌کشم
چون گل ز حسن خلق خود آزار می‌کشم

آزاده‌ام، مرا سر و برگ لباس نیست
از مغز خود گرانی دستار می‌کشم

هر چند شمع راهروانم چو آفتاب
از احتیاط دست به دیوار می‌کشم

آیینه پاک کرده‌ام از زنگ قیل و قال
از طوطیان گرانی زنگار می‌کشم

نازی که داشتم به پدر چون عزیز مصر
در غربت این زمان ز خریدار می‌کشم

مژگان صفت به دیدهٔ خود جای می‌دهم
از پای هر که در ره او خار می‌کشم

از بس به احتیاط قدم می‌نهم به خاک
دست نوازشی به سر خار می‌کشم

صائب به هیچ دل نبود دیدنم گران
بار کسی نمی‌شوم و بار می‌کشم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۰۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۱۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.