هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی، شاعر سبک هندی، با زبانی عاشقانه و نمادین، مفاهیمی مانند عشق، رهایی، نوشیدن می (به عنوان نماد عشق و مستی معنوی)، و تسلیم در برابر تقدیر را بیان می‌کند. شاعر از مخاطب می‌خواهد که یا کاملاً به عشق بپیوندد یا عاقلانه از آن دوری کند. همچنین، از سختی‌های زندگی و ضرورت پذیرش آن‌ها سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از نمادهایی مانند می و مستی که نیاز به درک ادبی و بلوغ فکری دارد، این شعر را برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب می‌کند. همچنین، برخی از مضامین مانند مرگ و رنج ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد.
غزل شمارهٔ ۱۵۵
یا حلقهٔ ارادت ساغر به گوش کن
یا عاقلانه ترک در میفروش کن
چون می دراین دو هفته که محبوس این خمی
سرجوش زندگانی خود صرف جوش کن
بسیار نازک است سخنهای عاشقان
بگذار گوش را و سرانجام هوش کن
چون صبح، در پیالهٔ زرین آفتاب
خونابه‌ای که می‌دهد ایام، نوش کن
از روی تلخ توست چنین مرگ ناگوار
این زهر را به جبههٔ واکرده نوش کن
ساقی صبوح کرده ز میخانه می‌رسد
صائب وداع صبر و دل و عقل و هوش کن
یا عاقلانه ترک در میفروش کن
چون می دراین دو هفته که محبوس این خمی
سرجوش زندگانی خود صرف جوش کن
بسیار نازک است سخنهای عاشقان
بگذار گوش را و سرانجام هوش کن
چون صبح، در پیالهٔ زرین آفتاب
خونابه‌ای که می‌دهد ایام، نوش کن
از روی تلخ توست چنین مرگ ناگوار
این زهر را به جبههٔ واکرده نوش کن
ساقی صبوح کرده ز میخانه می‌رسد
صائب وداع صبر و دل و عقل و هوش کن
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۵۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۵۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
