فخر زمان میرزا صادق نیکو سرشت
معدن عز و شرف، منبع جود و سخا

آن که رسد روز و شب از کف فیاض او
جود به هر بی‌نصیب، فیض به هر بینوا

منتظر فیض حق بود شب و روز و گشت
عاقبت از لطف حق، کام دل او روا

از افق او دمید کوکب رخشنده‌ای
کرده مه و مهر از آن، کسب فروغ و ضیا

از صدفش شد پدید در گران قیمتی
هم ز صفا بی‌نظیر، هم ز شرف بی‌بها

از چمنش برکشید سرو سهی قامتی
تازه و تر چون خضر، بر لب آب بقا

در چمن او شکفت تازه گلی مشکبوی
نکهت او دلفریب، طلعت او جان فزا

آمد از او در وجود کودک فرخنده‌ای
سرو قد و گلعذار، مهر رخ و مه لقا

سرو ز قدش خجل گل ز رخش منفعل
غیرت گل رشک سرو، در شرف و در صفا

هر طرف از بوی اوست مشک‌فشان روز و شب
جیب نسیم سحر، دامن باد صبا

نام نکو خواستند بهر وی و عاقبت
کرد محمدرضا، نامزد او قضا

چون به سعادت گذاشت پا به جهان و گرفت
مهر رخش همچو جان، بر رخ احباب جا

هاتف عشرت نصیب از پی تاریخ او
کرد رقم کامیاب باد محمدرضا