هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و فلسفی است که به موضوعاتی مانند بی‌نیازی از امور ظاهری، عشق حقیقی، فقر و عزت، و وابستگی‌های دنیوی می‌پردازد. شاعر تأکید می‌کند که برای رسیدن به حقیقت و معشوق حقیقی، نیاز به امور مادی و ظاهری نیست و گاه این امور حتی مانع رسیدن به کمال می‌شوند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار بوده و نیاز به بلوغ فکری دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند فقر و مرگ ممکن است برای کودکان نامناسب باشد.

غزل شمارهٔ ۱۴۷

اغیار را به صحبت جانان چه احتیاج
بی درد را به نعمت درمان چه احتیاج

در قتل من که ریخته جسمم ز هم مکوش
کشتی چو شد شکسته به طوفان چه احتیاج

نخل توام به سعی مربی ثمر مبخش
خودرسته را به خدمت دهقان چه احتیاج

کی زنده دم تو کشد منت مسیح
پاینده را به چشمهٔ حیوان چه احتیاج

از لعبتان چین به خیال تو فارغیم
تا جان بود به صورت بی‌جان چه احتیاج

بعد طریق کعبهٔ مقصد ز قرب دل
چون بسته شد به بستن پیمان چه احتیاج

بهر ثبوت عشق چو در بزم منکران
دل چاک شد به چاک گریبان چه احتیاج

پیش ضمیر دلبر ما فی‌الضمیر دان
اظهار کردن غم پنهان چه احتیاج

در فقر چون عزیزی و خواری مساویند
درویش را به عزت سلطان چه احتیاج

چون دیگریست قاضی حاجات محتشم
مور ضعیف را به سلیمان چه احتیاج
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۴۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.