هوش مصنوعی:
شاعر در این متن خود را آینه‌ای می‌داند که زیبایی معشوق را نشان می‌دهد و از انوار شهود پر شده است. او اشاره می‌کند که ابلیس به خاطر عدم سجده به انسان، مردود شد، در حالی که فرشتگان به انسان سجده کردند. همچنین، شاعر بیان می‌کند که ذات او چنان پیچیده است که گاه مؤمن، گاه کافر، گاه گبر و گاه یهود به نظر می‌رسد.
رده سنی:
18+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با مفاهیم پیچیده‌ای مانند شهود، سجده‌ی ملائک و ابلیس، و هویت چندگانه دارد. همچنین، اشاره به ادیان مختلف ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال نامفهوم باشد.
غزل شمارهٔ ۱۸
من آینهٔ طلعت معشوق وجودم
از عکس رخش مظهر انوار شهودم
ابلیس نشد ساجد و مردود ابد شد
آن دم که ملائک همه کردند سجودم
تا کس نبرد ره به شناسایی ذاتم
گه مؤمن و گه کافر و گه گبر و یهودم
از عکس رخش مظهر انوار شهودم
ابلیس نشد ساجد و مردود ابد شد
آن دم که ملائک همه کردند سجودم
تا کس نبرد ره به شناسایی ذاتم
گه مؤمن و گه کافر و گه گبر و یهودم
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
