ای تنگ شکر تنگ دل از تنگ دهانت
وی سرو چمن پا به گل از سرو چمانت

خرسند شکاری که نشینی به کمینش
قربان خدنگی که رها شد ز کمانت

تا آینه از خوبی خود با خبرت کرد
خود را نگرانی و جهانی نگرانت

مانند تو بر روی زمین نادره‌ای نیست
زان خوانده فلک نادرهٔ دور زمانت

مویی که بدان بستگی رشته جهان‌هاست
در شهر ندیدیم به جز موی میانت

ماییم و سری در سر سودای محبت
آن هم به فدای قدم نامه رسانت

گویند که بالات بلای تن و جان است
بر جان و تنم باد بلای تن و جانت

آن جا که فروغی به سخن لب بگشایی
طوطی ز چه رو دم زند از شرم لبانت

«فروغی بسطامی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir