هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه با توصیف زیبایی‌های معشوق و تأثیرات آن بر عاشق و محیط اطراف، سروده شده است. شاعر با استفاده از تصاویر شاعرانه و استعاره‌های زیبا، زیبایی لب، ابرو، چشم، رخسار، مو و دیگر اجزای معشوق را توصیف می‌کند و تأثیرات عمیق این زیبایی‌ها را بر عاشق و جهان پیرامون نشان می‌دهد.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عاشقانه و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و شناختی نیاز دارد. همچنین، برخی از اصطلاحات و تصاویر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم یا پیچیده باشد.

غزل شمارهٔ ۲۷۰

بگشا به تبسم لب شیرین شکربار
کز تنگ دهانت به شکر تنگ شود کار

یک قوم ز ابروی تو در گوشهٔ محراب
یک طایفه از چشم تو در خانهٔ خمار

از تابش رخسار تو یک شهر بر آذر
وز نرگس بیمار تو یک قوم در آزار

آنجا که ز خطت اثری سجده برد مور
و آنجا که ز زلفت خبری مهره نهد مار

هم برده ز جعد تو صبا نافه به خرمن
هم خورده ز لعل تو امل بادهٔ خروار

هم شربتی از لعل تو در دکهٔ قناد
هم نکهتی از جعد تو در طبلهٔ عطار

در چنبر گیسوی تو بس عنبر سارا
در حقهٔ یاقوت تو بس لل شهوار

یک جمع پراکندهٔ آن سنبل پیچان
یک شهر جگر خستهٔ آن نرگس بیمار

رازم همه افشا شد از آن عمرهٔ عمار
عقلم همه سودا شد از آن طرهٔ طرار

معشوق نداند غم محرومی عاشق
آزاد ندارد خبر از حال گرفتار
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.