ضمیر پاک آن مرغ سخن ساز
چو این افسانه کردم پیشش آغاز

شد از حال دل پر دردم آگاه
چو آتش گشت و شد با باد همراه

به خلوتگاه آن آرام جان رفت
باستادی ز هر چشمی نهان رفت

باو از هر دری افسانه میگفت
حکایت خوب و استادانه میگفت

ز من هر دم غمی تقریر میکرد
ز دریائی نمی تقریر میکرد

چو رمزی زین حکایت یاد کردی
سمنبر زان سخن فریاد کردی

بصنعت زین سخن دوری نمودی
بدو آئین مستوری نمودی