مرا جود او تازه دارد همی
مگر جودش ابر است و من کشتزار

«مگر» یک سو افکن، که خود هم چنین
بیندیش و دیدهٔ خرد برگمار

ابا برق و با جستن صاعقه
ابا غلغل رعد در کوهسار

نه ماه سیامی، نه ماه فلک
که اینت غلام است و آن پیشکار

نه چون پور میر خراسان، که او
عطا را نشسته بود کردگار