ای عاشق دل داده بدین جای سپنجی
همچون شمنی شیفته بر صورت فرخار

امروز به اقبال تو، ای میر خراسان
هم نعمت و هم روی نکو دارم و سیار

درواز و دریواز فرو گشت و بر آمد
بیمست که: یک بار فرود آید دیوار

دیوار کهن گشته بپرداز بادیز
یک روز همه پست شود، رنجش بگذار

آن خجش ز گردنش در آویخته گویی
خیکیست پراز باد، درو ریخته از بار

آن کن که درین وقت همی کردی هر سال
خز پوش و به کاشانه رو از صفه و فروار

یاد آری و دانی که: تویی زیرک و نادان
ور یاد نداری تو سگالش کن و یادآر