هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و غمگین دربارهٔ فراق و هجران است. شاعر از درد دوری از معشوق می‌نالد و از نامه‌ای پر از مهر و دردسرهای عشق سخن می‌گوید. او از غم هجران و بی‌قراری دل در فراق یار می‌سراید و از فرمان دل و بی‌پناهی در عشق شکوه می‌کند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عاشقانه و غم هجران ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، این شعر نیاز به درک ادبیات کلاسیک دارد که معمولاً در سنین بالاتر پرورش می‌یابد.
گزیدهٔ غزل ۲۱۶ - غزلی که درپایان تصنیف قران السعدین سروده است
نامه تمام گشت ، به جانان که می‌برد؟
پیغام کالبد به سوی جان که می برد؟
این خط پر ز مهر به دلبر که می‌دهد؟
وین دردسر به مهر به درمان که می‌برد؟
این نامه نیست پیرهن کاغذین ماست
پرخون زدست هجر، به جانان که می برد؟
جانان مرا به هجر تو هر مونسی که هست
غم می برد ولی غم هجران که می برد؟
گفتی نگاهدار به فرمان خویش دل
دارم ولی بگوی که فرمان که می‌برد؟
دردا که دل ز خسرو بیچاره می‌رود
واگاه نی ز بردن دل ، آن که می‌برد!
پیغام کالبد به سوی جان که می برد؟
این خط پر ز مهر به دلبر که می‌دهد؟
وین دردسر به مهر به درمان که می‌برد؟
این نامه نیست پیرهن کاغذین ماست
پرخون زدست هجر، به جانان که می برد؟
جانان مرا به هجر تو هر مونسی که هست
غم می برد ولی غم هجران که می برد؟
گفتی نگاهدار به فرمان خویش دل
دارم ولی بگوی که فرمان که می‌برد؟
دردا که دل ز خسرو بیچاره می‌رود
واگاه نی ز بردن دل ، آن که می‌برد!
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:گزیدهٔ غزل ۲۱۵
گوهر بعدی:گزیدهٔ غزل ۲۱۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
